54 χρόνια μετά το Legend of Musashi, όταν ακόμα η Ακαδημία έδινε απλώς ένα τιμητικό βραβείο στην καλύτερη ξένη ταινία που είχε γυριστεί στι...
54 χρόνια μετά το Legend of Musashi, όταν ακόμα η Ακαδημία έδινε απλώς ένα τιμητικό βραβείο στην καλύτερη ξένη ταινία που είχε γυριστεί στις ΗΠΑ, ένα φιλμ από την Ιαπωνία κερδίζει το βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα βραβεία Oscar του 2009, υποσκελίζοντας το κατά πολλούς αδιαφιλονίκητο φαβορί της χρονιάς, το Waltz with Bashir. Ας το δούμε λοιπόν αναλυτικότερα.
Το σενάριο, το οποίο είναι χαλαρά βασισμένο στhν αυτοβιογραφία του Shinmon Aoki , Coffinman: the journal of a buddhist mortician, έχει ως εξής: O Daigo Kobayashi βλέπει τα όνειρα του να καταρρέουν όταν η ορχήστρα στην οποία μετείχε ως τσελίστας και μέσω της οποίας ονειρευόταν να γίνει μουσικός παγκόσμιας φήμης, διαλύεται λόγω οικονομικών προβλημάτων. Αποφασίζει τότε, λόγω αδυναμίας του ιδίου και της γυναίκας του να αντέξουν το μεγάλο κόστος διαβίωσης του Tokyo, να πουλήσει το τσέλο, να γυρίσει στο χωριό του, Sakata και στο πατρικό του και να αναζητήσει εκεί δουλειά μαζί με τη συζυγό του, Mika. Εκεί δυσκολεύεται αρκετά να βρει εργασία ώσπου κάποια στιγμή βλέπει μια αγγελία, η οποία μοιάζει να ζητά ταξιδιωτικό πράκτορα για κάποιο τουριστικό γραφείο. Με το που φτάνει όμως στο γραφείο, ο ιδιοκτήτης, Shoei Sasaki, του εξηγεί ότι πρόκειται για τη δουλειά του Nokanshi, την τελετουργική δηλαδή προετοιμασία του νεκρού, ενώπιον των μελών της οικογένειάς του, προτού τον ενταφιασμό του. Ο Daigo, αν και αποσβωλομένος, συμφωνει τελικώς να δουλέψει ως βοηθός του Sasaki, μιας και δεν βλέπει τίποτα καλύτερο στον ορίζοντα. Ντροπιασμένος όμως δεν αποκαλύπτει στη σύζυγό του την αλήθεια, παρά της αναφέρει πως θα εργαστεί σε μία επιχείρηση που διοργανώνει τελετές . Αν και αρχικά αντιμετωπίζει δυσκολίες προσαρμογής στην περίεργη φύση του επαγγέλματός του, ο Daigo σιγά σιγά προσαρμόζεται και επιτελεί μάλιστα και κάποιες τελετές μόνος του, χωρίς την καθοδήγηση του αφεντικού και δασκάλου του. Ενώ όμως έχει αρχίζει να αναγνωρίζει την σημασία του επαγγέλματος του για τους συγγενεις των αποθανόντων και να αποκτά αυτοσεβασμό για την εργασία του, η γυναίκα του ανακαλύπτει την αλήθεια και τον επιπλήττει για την βάναυση φύση της δουλειάς του ενώ λίγο αργότερα τον απειλεί με εγκατάλειψη αν δεν αλλάξει επάγγελμα. Εκείνος όμως, με μεγάλο αίσθημα ευθύνης απέναντι στον δάσκαλο του και τους πελάτες της εταιρείας, αρνείται να παραιτηθεί. Η Mika τότε τον εγκαταλείπει, για να επιστρέψει λίγο αργότερα λόγω της εγκυμοσύνης της, για να τον παρακαλέσει μία ακόμα φορά να αλλάξει επάγγελμα. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερα για τον Daigo, όταν μαθαίνει για τον θάνατο του πατέρα του, με τον οποίο όμως είχε αποξενωθεί εδώ και χρόνια.
Την ταινία σκηνοθετεί αριστουργηματικά ο Yojiro Takita, μία αρκετά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, μιας και μέχρι το 1985 είχε σκηνοθετήσει πολλές pinku ταινίες με πιο γνωστή δουλειά του τη σειρά ταινιών Molester’s train. Από το 1985 και την κωμωδία Νο more comic magazines, η οποία δέχτηκε αρκετά καλές κριτικές αρχίζει και σκηνοθετει mainstream ταινίες, μερικές από τις οποίες μου άρεσαν πάρα πολύ, όπως πχ. τα 2 Onmyoji, το When the last sword is drawn και Secret. Aναμφίβολα όμως το Departures είναι το αριστούργημά του.
Επίσης καταπληκτικός στο ρόλο του ως Daigo, o Masahiro Motoki, o oποίος ξεκίνησε την καριέρα του την δεκαετία του 80 ως μέλος μιας αρκετάς επιτυχημένης boy band με το όνομα Shibugaki. Όταν η μπάντα διαλύθηκε ακολούθησε το επάγγελμα του ηθοποιού έχοντας παρουσία σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές, αλλα και ταινίες από τις οποίες όμως φοβάμαι ότι η μόνη που έχω παρακολουθήσει είναι το Shall we dance?, στο οποίο πάντως δεν πρωταγωνιστούσε. Είναι δεδομένο πάντως και για αυτόν ότι στο Departures κάνει την εμφάνιση της ζωής του.
Ως Shoei Sasaki, ο Τsutomu Yamazaki, βετεράνος πολυβραβευμένος ηθοποιός, τον οποίο έχουμε δει στο Kagemusha του Kurosawa αλλά και στα πιο σύγχρονα Go και Kurosagi.
Ως Mika η Ryoko Hirosue, επιτυχημένη τραγουδίστρια και ηθοποιός με παρουσίες τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο. Έχει παίξει σε κάποιες απο τις καλύτερες παραγωγές των τελευταίων ετών όπως τα Secret, Wasabi, Little DJ, Goemon και αρκετά άλλα.
Σε γενικές γραμμές όλο το επιτελείο των ηθοποιών κάνει καταπληκτική δουλειά μηδενός εξαιρουμένου. Ακόμα και τα μέλη των οικογενειών των θυμάτων είναι πολύ πειστικά στους ρόλους τους έστω και αν εμφανίζονται για πολύ λίγο, δείγμα του πόσο προσεγμένη δουλειά έχει γίνει στην ταινία, η οποία άλλωστε γυριζόταν για δέκα χρόνια. Η προσήλωση στη λεπτομέρεια φαίνεται και από το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής χρειάστηκε να μάθει εξ’ ολοκλήρου την τέχνη του Nokanshi αλλά και να παίζει τσέλο. Στα συν επίσης της ταινίας και ο τρόπος που ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το χιούμορ για να ελαφρύνει κάπως την ταινία αλλά και να δείξει πως μερικές φορές οι πιο τραγικές στιγμές μπορούν να γίνουν και οι πιο αστείες. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει επίσης στα σκηνικά με τις τελετές να δείχνουν άκρως ρεαλιστικές αλλά και την φωτογραφία.
Όπως καταλαβαίνετε η ταινία είναι αρκετα βαριά, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς οτι διαρκεί και 130 λεπτά, όμως αποτελεί ένα πραγματικό αριστούργημα του Ιαπωνικού αλλά και παγκόσμιου ρεαλιστικού κινηματογράφου και πραγματικά αξίζει να τη δουν όλοι.
Τo Trailer:
Departures – Movie Trailer
Uploaded by UrashimaKeitaro. – Check out other Film & TV videos.
COMMENTS