NORMAN ENGLAND

Μίλησα με τον Norman England, έναν πραγματικό γνώστη του κινηματογράφου της Ιαπωνίας και σας παρουσιάζω την συνέντευξη. Το βιογραφικό του...

Μίλησα με τον Norman England, έναν πραγματικό γνώστη του κινηματογράφου της Ιαπωνίας και σας παρουσιάζω την συνέντευξη. Το βιογραφικό του μπορείτε να το δείτε εδώ. 

Κύριε England, καταρχάς να σας ευχαριστήσω που βρήκατε το χρόνο να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου. Αρχικά μια βιογραφική ερώτηση. Τι σας έκανε να αφήσετε τη Νέα Υόρκη και την μουσική σας καριέρα και να να μετακομίσετε στην Ιαπωνία;

Η μπάντα που έπαιζα διαλύθηκε το 1991 και δεν ήμουν ευχαριστημένος με την εταιρεία που δούλευα εκείνη την περίοδο. Τα αφεντικά μου δεν ήταν κακοί άνθρωποι, αλλά πλούτιζαν ενώ εμείς, οι εργαζόμενοι, που ήμασταν στην εταιρεία από την αρχή, δεν είχαμε μερίδιο στην επιτυχία της. Έτσι, αποφάσισα να παραιτηθώ και να κατευθυνθώ στην Ιαπωνία. Γιατί Ιαπωνία; Μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον η ποπ κουλτούρα της χώρας στα μέσα της δεκαετίας του '80 και και την επισκέφτηκα μερικές φορές. Η μετακόμιση φαινόταν τραβηγμένη σαν ιδέα, γεγονός που μου άρεσε, οπότε επικεντρώθηκα αποκλειστικά στο να μεταφερθώ εκεί (get my ass στο πρωτότυπο). Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα φτάνοντας.

Ήσασταν παρών σε πολλά κινηματογραφικά σετ Ιαπώνων σκηνοθετών, αλλά και σε ένα του George Romero.Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στον τρόπο που δουλεύουν οι Αμερικανοί και οι Ιάπωνες δημιουργοί;

Οι εμπειρίες μου απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά από ιαπωνικές παραγωγές. Το σετ του Romero, κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν αντιπροσωπευτικά του τρόπου που δουλεύουν οι αμερικανικές παραγωγές, γιατί μιλάμε για τον Romero, που είναι γνωστό το πόσο ανορθόδοξος είναι. 

Στα σετ των ταινιών The Grudge (οι δύο αμερικάνικες μεταφορές του ιαπωνικού Ju-on) είδα τις μεγαλύτερες διαφορές στον τρόπο σκέψης μεταξύ των δύο. Έχοντας παρευρεθεί στα παλαιότερα σετ του σκηνοθέτη Takashi Shimizu για τα ιαπωνικά Ju-on, παρατήρησα πως βρισκόταν κάτω από μεγάλη πίεση από την αμερικανική πλευρά για να παραμείνει πιστός στο γράμμα του σεναρίου. Συνήθως, οι Ιάπωνες σκηνοθέτες απολαμβάνουν απόλυτη ελευθερία στα γυρίσματα, ιδιαίτερα στις παραγωγές χαμηλού προϋπολογισμού.

Έχετε συνεργαστεί με κάποιους από τους πιο σημαντικούς Ιάπωνες σκηνοθέτες, όπως ο Kiyoshi Kurosawa, o Takashi Miike και ο Takashi Yamazaki. Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα για τον καθένα;

Με τον Kurosawa είχα περιορισμένες επαφές, αλλά από ότι είδα, μου φάνηκε βαθυστόχαστος, με δυνατό,αναλυτικό μυαλό. Ο Yamazaki αντίθετα, μοιάζει περισσότερο με έναν ενθουσιώδη λάτρη της επιστημονικής φαντασίας, ο οποίος χαίρεται για την ευκαιρία να εκφράσει την αγάπη του για το είδος. Ο Miike από την άλλη  είναι γεννημένος σκηνοθέτης: Όταν τραβάει η κάμερα, μοιάζει να έρχεται στη ζωή, με έναν τρόπο που δεν έχω ξαναδεί. Έχω την εντύπωση πως αν είχε γεννηθεί σε μια εποχή πριν τον κινηματογράφο, δε θα υπήρχε καμία δουλειά που θα μπορούσε να κάνει.

Στην προσεχή του ταινία Yakuza Apocalypse, είχα αρκετές αρμοδιότητες: Η πρώτη ήταν να συγγράψω μία αγγλική έκδοση του σεναρίου. Δύο από τους ηθοποιούς στο φιλμ μιλάνε αγγλικά, οπότε έπρεπε να γράψω τους διαλόγους τους και να διευθύνω την ομιλία τους στο σετ. Τα γυρίσματα είχαν πολύ πλάκα και το γεγονός ότι μπορούσα να κάθομαι δίπλα στον Miike και να αλληλεπιδρώ μαζί του, πρόσωπο με πρόσωπο, υπήρξε φανταστική εμπειρία. 

Μιλήστε μας λίγο για την εμπειρία του να βρίσκεσαι σε σετ ταινιών Godzilla. Πιστεύετε πως η τεχνοτροπία kaiju(ταινίες με γιγάντια τέρατα, οι οποίες υπήρξαν πολύ δημοφιλείς στην Ιαπωνία) απευθύνεται κυρίως σε μικρότερες ηλικίες;

Είναι δύσκολο να συνοψίσω τις εμπειρίες μου για το θέμα σε λίγες μόνο προτάσεις γιατί είναι πραγματικά πραγματικά πολλές. Μου φαίνεται πως ολόκληρη η ζωή μου, από το 1999 ως το 2004 περιστρεφόταν γύρω από κάποιο σετ του Godzilla. Κάθε μέρα ήταν μια περιπέτεια. Τις μέρες που υπήρχε μεγάλος φόρτος εργασίας στο στούντιο της Toho και οι δύο ομάδες (live action και ειδικών εφέ) δούλευαν σε διαφορετικά πλατό κι εγώ περνούσα τις μέρες μου τρέχοντας από το ένα στο άλλο, βγάζοντας φωτογραφίες και μιλώντας με όλους. Όντας θαυμαστής του Godzilla από παλιά, ήταν το είδος της εμπειρίας που δεν περίμενα ποτέ να έχω στη ζωή μου και για αυτό είμαι ευγνώμων. 

Στο σετ του Godzilla vs MechaGozilla 

Δε θα έλεγα πως οι ταινίες Godzilla απευθύνονται σε μικρότερες ηλικίες, αλλά σε ένα ευρύτερο κοινό, ανοιχτό σε ιστορίες που δεν περιορίζονται από τα δεσμά τις πραγματικότητας, κάτι το οποίο βέβαια, αποδέχονται τα παιδιά περισσότερο από ότι οι ενήλικες. Δεν είδα ποτέ κάποιον στο σετ να λέει: "Πρέπει να το κάνουμε αυτό για τα παιδιά". Η νοοτροπία των δημιουργών υπήρξε πάντα να γυρίσουν ταινίες Godzilla για ανθρώπους οποιαδήποτε ηλικίας που τις απολαμβάνουν, ελπίζοντας να κερδίσουν νέους οπαδούς παράλληλα, 

Πως φτάσατε να παίζετε ως ηθοποιός, σε όλες αυτές τις ταινίες, αν και σε μικρούς ρόλους; Ήταν ένα δείγμα εκτίμησης από τους δημιουργούς;

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ηθοποιός, αν και έχω γίνει καλύτερος με τα χρόνια. Τις περισσότερες φορές απλώς βρισκόμουν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.  Για παράδειγμα βρισκόμουν στο στούντιο της Nikkatsu στη διάρκεια των γυρισμάτων του Death Note, όταν ένας βοηθός σκηνοθέτη είπε: ¨Νόρμαν, χρειάζομαι κάποιους ξένους. Μπορείς να μας βοηθήσεις;¨ Το ίδιο και στην ταινία Lorelai του Higuchi: Επισκεπτόμουν τους καλλιτεχνικούς συντελεστές του Godzilla Final Wars και έπεσα πάνω στον Higuchi στο πάρκινγκ της Toho. "Νόρμαν! Χρειάζομαι ξένους!  Μπορείς να  βοηθήσεις;¨ Έτσι, τον περισσότερο καιρό βρισκόμουν στο σετ κάνοντας κάτι άλλο όταν μου ζητούσαν να εμφανιστώ. Αν και με έχουν προσλάβει κάποιες φορές αποκλειστικά ως ηθοποιό, δυσκολεύομαι να απομνημονεύσω τα λόγια μου, ιδιαίτερα όταν είναι στα Ιαπωνικά. Δεν μπορώ να πω πως το απολαμβάνω.

Με την Asami,  στην ταινία Moratorium

Έχετε δηλώσει πως γυρίσατε πολλές ταινίες με κάμερα Super 8 όταν ήσασταν νέος, οπότε υποθέτω πως θέλατε να γίνετε από πάντα σκηνοθέτης. Πόσο δύσκολη ήταν η διαδρομή μέχρι την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου και είστε ικανοποιημένος από όσα έχετε πετύχει μέχρι τώρα;

Δεν είναι τόσο το ότι ήθελα να γυρίζω ταινίες όσο το ότι ήθελα να κάνω πράγματα. Ακόμα και όταν σκηνοθετώ δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου ως σκηνοθέτη αλλά ως έναν τύπο που κάνει κάτι, ελπίζοντας να είναι ενδιαφέρον. Τον τελευταίο καιρό έχω αφήσει κάπως την σκηνοθεσία γιατί, ειλικρινά, τα γενικότερα κέρδη είναι λίγα για τόση ταλαιπωρία. Σχεδόν όλοι οι σκηνοθέτες που γνωρίζω βρίσκονται σε κατήφεια λόγω της κατάστασης του κινηματογράφου στην Ιαπωνία. Δεν υπάρχουν χρήματα για να γίνει κάτι το ενδιαφέρον. Όταν υπάρχουν χρήματα είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν ηθοποιούς-είδωλα (idol actors), που ουσιαστικά είναι κούκλες που περπατάνε. Ως κάποιος που δεν θα ήθελα να κάνω κάτι μέτριο, είμαι κατά κάποιο τρόπο σε μια φάση σκέψης για το πως θα κάνω κάτι, για το οποίο δε θα χρειαστεί να βρω δικαιολογίες αργότερα.  Αλλά, υπό όλο αυτό το πρίσμα, είμαι χαρούμενος με τον τρόπο που κυκλοφόρησαν τρεις ταινίες μου: The iDol, Bringing Godzilla down to size και New Neighbor. Αλλά δε γίνεται να μη σκέφτομαι πως θα μπορούσαν να ήταν αν είχα περισσότερους πόρους.

Με τον Akira Takaraba, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Bringing Godzilla Down to Size 

Πως είναι η εμπειρία ενός ξένου να γυρίζει να γυρίζει ταινίες στην Ιαπωνία; Είναι πιο εύκολο εκεί από ότι σε άλλες χώρες;

Πιστεύω πως είναι παντού εύκολο να γυρίσεις ταινίες. Θέλω να πω, μπορείς πλέον να γυρίσεις ταινία με το κινητό σου! Αλλά οι περισσότερες είναι σκουπίδια και δεν αξίζει να τις δει κανείς. Για να γυρίσεις μια ταινία με σωστό φωτισμό, ήχο, ηθοποιίες, μουσική και να διατηρείς ένα σετ, όπου οι άνθρωποι στο τέλος των γυρισμάτων δε θα εύχονται να πεθάνεις, αυτό είναι μια πρόκληση παντού. Φαίνεται πως υπάρχει μια αυξανόμενη βάση μη-Ιαπώνων δημιουργών στη χώρα, αλλά δεν τους βλέπω στα σετ, μιας και κάνουν γυρίσματα στη δική τους, φούσκα του ξενόφερτου. Ειλικρινά, δεν πιστεύω πως οι μη-Ιάπωνες μπορούν να διαχειριστούν τις εξουθενωτικές συνθήκες ενός ιαπωνικού σετ. Δεν αναφέρομαι στους ηθοποιούς, αλλά στους υπόλοιπους συντελεστές. Παρ'όλα αυτά, υπάρχουν λίγοι που κάνουν πραγματική δουλειά εντός της εγχώριας βιομηχανίας, αλλά όχι τόσοι πολλοί όσοι θα περίμενε κάποιος.

Πιστεύω πως η προσωπική μου εμπειρία ήταν σχετικά μοναδική. Βρισκόμουν στη χώρα για αρκετό καιρό και όταν εισήλθα στον κόσμο του κινηματογράφου, υπήρχαν ακόμα πιο λίγοι ξένοι, πολύ λιγότεροι. Πιστεύω επίσης πως οι άνθρωποι εδώ δεν με βλέπουν σαν ξένο., αν και συχνά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο Nishimura θα φωνάξει: ¨Που είναι αυτός ο καταραμένος ξένος;" Τα κείμενα μου στο κινηματογραφικό περιοδικό Eiga Hiho έχουν ανεβάσει σημαντικά το πρεστίζ μου στη χώρα.  

Tokyo Gore Police

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές επιρροές σας, ως σκηνοθέτη;

Θα έλεγα ο George Romero. Από τότε που έμαθα για αυτόν στις αρχές του '70, εντυπωσιάστηκα από τον σοσιαλιστικό τρόπο δουλειάς του. Όταν γυρίζω τις δικές μου ταινίες, προσπαθώ να φέρνω στο νου μου τον δικό του τρόπο και το πως αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέλος μιας ομάδας και όχι ως δικτάτορας του σετ. Όταν δούλεψα μαζί του χάρηκα που επιβεβαίωσε όλες τις υποψίες που είχα για τον τρόπο που δουλεύει. Παραμένει ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο από όλους.

Πόσο σημαντικό ήταν για το πρώτο σας φιλμ, The iDol, να παίζεται σε διπλή προβολή, μαζί με το Death Note και πως συνέβη αυτή η παρουσίαση;

Για να πω την αλήθεια, δεν ήταν σημαντικό! Δεν είναι ότι μετά την προβολή άρχισαν να μου χτυπάνε την πόρτα για να το διανείμουν. Αυτό είναι μάλλον και το μεγαλύτερο ελάττωμά μου. Απλά δεν μου αρέσει το εμπορικό κομμάτι με κανέναν τρόπο και δεν είμαι καλός στο να πουλάω τον εαυτό μου. Αλλά η προβολή των δύο ταινιών στο Βανκούβερ ήταν πραγματικά διασκεδαστική εμπειρία. 

Ποιες είναι οι τεχνικές διαφορές ανάμεσα στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ και μιας ταινίας μεγάλου μήκους;

Τεχνικά είναι το ίδιο. Όπως μια ταινία μεγάλου μήκους, έτσι και τα  ντοκιμαντέρ χρειάζονται φωτισμό, καλό ήχο, ειδικά εφέ (γραφικά), πρωτότυπη μουσική και σοβαρό μοντάζ. Η μόνη πραγματική διαφορά είναι πως όταν γυρνάς ένα ντοκιμαντέρ δεν ξέρεις ακριβώς τι θα βγάλεις από τις συνεντεύξεις ή από τις τοποθεσίες που επισκέπτεσαι. Όταν γύριζα το “Bringing Godzilla Down to Size” τόνισα στους συνεργάτες μου ότι δεν πρόκειται για ντοκιμαντέρ αλλά για αφηγηματικό φιλμ. Μισώ τα ντοκιμαντέρ, στα οποία απλά κάθονται κάποιοι άνθρωποι και μιλάνε. Σίγουρα οι συνεντεύξεις είναι μέρος των ντοκιμαντέρ, αλλά είναι σημαντικό να βρεις τρόπους να το μετατρέψεις σε κάτι πιο ¨οπτικό¨ . Γι αυτό το λόγο έβαλα τους ανθρώπους να παρουσιάζουν το ταλέντο τους αντί να μιλάνε απλά γι αυτό.

Με τον Shinichi Wakasa, στο σετ του Bringing Godzilla Down to Size 

Πόσο πολύπλοκη είναι η δημιουργία αγγλικών υποτίτλων από την ιαπωνική γλώσσα;

Είναι αρκετά πολύπλοκη, πιο πολύ απ’ όσο φαντάζεσαι. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι απλά αντικαθιστάς τις λέξεις από τη μια γλώσσα στην άλλη. Σε γλώσσες που είναι πολιτισμικά και γραμματικά παρόμοιες ίσως είναι πιο εύκολο, αλλά τα Ιαπωνικά και τα Αγγλικά είναι εντελώς  διαφορετικά. Αν θες απόδειξη, βάλε ένα ιαπωνικό κείμενο στο Google translate και δες τι θα σου βγάλει. Το πιο πιθανό είναι να λέει ασυναρτησίες. Δεδομένου του πόσο διαφορετικά είναι τα Ιαπωνικά από τα Αγγλικά, βλέπω τη μετάφραση σαν δημιουργική γραφή. Χρησιμοποιώ τα Ιαπωνικά σαν οδηγό για το αγγλικό κείμενο και βασίζομαι στην κατανόηση που έχω και για τις δύο κουλτούρες ώστε να κάνω μια ταινία προσιτή σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτε για την Ιαπωνία.

Karate Robot Zaborgar

Ο Yoshihiro Nishimura είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και εσείς έχετε συνεργαστεί επανειλλημένως μαζί του. Πως είναι η εμπειρία του να δουλεύεις μαζί του, σε όλα αυτά τα σπλάτερ;

Ο Nishimura είναι αινιγματικός. Θαυμάζω πολλά πράγματα σ’ αυτόν και έμαθα πολλά δουλεύοντας μαζί του, αλλά τα σετ του είναι βάναυσα. Ήμουν ο φωτογράφος του σετ για το “Danger Dolls” του Shusuke Kaneko και η δουλειά άρχιζε στις 7 το πρωί και τελείωνε στις 8 το βράδυ. Ο Nishimura ξεκινούσε στις 6 και έφευγε στις 1 το βράδυ ή και αργότερα. Κάθε φορά που δουλεύω μαζί του ορκίζομαι ότι θα είναι και η τελευταία, αλλά όταν τελειώσει το γύρισμα και ξεκουραστώ νιώθω διαφορετικά. Δεν το λέω μόνο εγώ. Όλοι οι συντελεστές έτσι αστειευόμαστε. Μοιραζόμαστε με τον Nishimura μια αγάπη για το κινηματογραφικό αίμα και την βία στις ταινίες . Τα μισώ στην πραγματική ζωή, αλλά στο φιλμ έχουν πλάκα. Οπότε, πάντα ανυπομονώ να καλυφτώ στα λουτρά αίματος του  Nishimura.

Noboru Iguchi (όρθιος) Yoshihiro Nishimura

Έχεις εξασκήσει μια πλειάδα ρόλων στην παραγωγή μιας ταινίας. Εκτός από δημιουργός, ποιόν ρόλο προτιμάτε περισσότερο;

Επειδή απολαμβάνω να είμαι στο σετ και να δουλεύω, προτιμώ κυρίως το να φωτογραφίζω καρέ. Ενώ μ’ αρέσει ο υποτιτλισμός, ουσιαστικά είναι δουλειά γραφείου, μακριά απ’ το σετ. Μ’ αρέσει η ταχύτητα ενός Ιαπωνικού σετ και το πώς να πιέσεις τους συντελεστές ώστε να βρεις το πλάνο. Είναι κάτι παραπάνω απ’ το να ξέρεις απλώς πως λειτουργεί μια κάμερα. Πρέπει να ξέρεις πώς να κατευθύνεις το σκηνικό, το ιαπωνικό σκηνικό. Το πιο εκνευριστικό είναι η έλλειψη χρόνου. Αρκετά συχνά βλέπω μια λήψη και νομίζω πως θα είναι καλή σαν αντιπροσωπευτική φωτογραφία μιας ταινίας και έχω περίπου 10 δευτερόλεπτα να το τραβήξω πριν ο σκηνοθέτης πει cut. Αλλά μ’ αρέσει να είμαι σε εγρήγορση απ’ το πρωί ως το βράδυ, αν και μετά από 16 ώρες αρχίζω να κοιμάμαι όρθιος, κάτι που συνέβη στο σετ του “The Ninja War of Torakage” ένα βράδυ. Γυρίζαμε 19 ώρες και είχα στραμπουλήξει τον αστράγαλό μου μερικές μέρες πριν. ‘Ήμουν πτώμα απ’ την κούραση και με έναν καθόλου αμελητέο σωματικό πόνο. Όλη μου η ενέργεια κατευθυνόταν στο να κρατήσω την κάμερα πάνω απ’ το κεφάλι μου και να τραβάω στα τυφλά. Το αστείο είναι ότι μια απ’ αυτές τις φωτογραφίες θα είναι μια απ’ τις κύριες, όταν αρχίσουν οι δημόσιες σχέσεις για την ταινία. 

Στο σετ του Dead Sushi, με την Rina Takeda

Ποια είναι τα επαγγελματικά σας πλάνα για το μέλλον;

Να έχω περισσότερη δουλειά που να πληρώνει!

Σοβαρά τώρα, οι ταινίες μου New Neighbor και The iDol είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσουν φέτος από τη γερμανική εταιρία Midori Implus . Δε βλέπω την ώρα για αυτό και ελπίζω ο κόσμος που θα δει τις κινηματογραφικές μου προσπάθειες  να τις ευχαριστηθεί.

New Neighbor

Και η αυθεντική συνέντευξη στα αγγλικά

"Mr England, thank you for taking time to answer my questions. Let me begin with a biographical question. What made you leave New York and your music career to move to Japan?

The band I was playing with broke up around 1991 and I wasn’t happy with the company I was working for at the time. My bosses weren’t bad guys, but they were getting richer while us workers, there from the beginning, were not sharing in the success of the company. So, I decided to quit and head to Japan. Why Japan? I got interested in its pop culture during the mid-80s and visited the place a few times. Moving seemed like an extreme thing to do, which I like, so I came out with no goal other than to get my ass in Japan. Honestly, I had no idea what I was going to do once I got here.

Apart from being present in a lot of Japanese directors' movie sets, you have also been in a George Romero's one. Are there any differences between the way American and Japanese creators work?

My experience is nearly entirely Japanese productions. The Romero set was probably not so typical of the way US productions work because it was Romero, a known maverick director. The Grudge productions were probably where I saw the biggest difference in the filmmaking mindset. Having been on director Shimzu’s earlier “Ju-on” sets I noticed that he was under pressure by the American side to stick to the letter of the script. Normally, Japanese directors enjoy total on-set freedom, especially on low-budget films.

You have cooperated with some of Japan's most influential movie makers, like Kiyoshi Kurosawa, Takashi Miike and Takashi Yamazaki. Can you tell us a little about them? 

Of these three, I’ve only had limited contact with Kurosawa. But from what I saw, he struck me as a deep thinker with a strong analytical mind. In contrast, Yamazaki is more like an excited sci-fi fan happy for the chance to express his love of the genre. Miike, on the other hand, is the consummate director. When the camera is rolling he comes to life in a way I’ve not seen before. I got the feeling that if he had been born before film existed there wouldn’t be any job he could do. 

For his upcoming film “Yakuza Apocalypse” I had several responsibilities. One was creating an English version of the script. Two of the actors in the film speak English so I had to write their dialogue and direct their speaking on set. The shoot was a lot of fun and being able to sit beside Miike and interact with him one-on-one was a fantastic experience. 

Tell us a little bit about the experience of being in a Godzilla set. Do you think that the whole kaiju genre is mostly addressed to younger audiences?

It’s difficult to sum up my Godzilla experience in a few sentences because it is fairly vast. It seems my entire life between 1999 and 2004 revolved around the Godzilla set. Each day was an adventure. On the busiest days at Toho both the live-action and the special effects teams would be working on separate stages. I spent my days running between the two, snapping photos, and talking to everyone. Being a longtime Godzilla fan, it was the kind of experience I never expected to have in my life. I’m grateful for it.

I wouldn’t say Godzilla films address a younger audience, but a general audience open to concepts not bound by the constraints of reality, something children are better at than adults. I never saw anyone on set say, “We gotta do this for the kids.” The filmmakers’ mindset has always been to make Godzilla for people of any age who get it, and hopefully win new fans at the same time.

How did you come to appear, even in bit parts, in all those movies? Was it a kind of token of appreciation from the filmmakers?

I am in no way an actor, although I think I’ve gotten better at it over the years. Most of the time it’s just been a right place / right time situation. For example, I was over at Nikkatsu during the shooting of “Death Note” when an assistant director said, “Norman, we need some foreigners. Can you help us out?” The same thing with Higuchi’s “Lorelai” movie. I was visiting the “Godzilla Final Wars” art staff and bumped into Higuchi on the Toho lot. “Norman! I need foreigners! Can you help me out?” So, most of the time I’m on set doing something else when asked to appear. While I have been hired just to act, I have a hard time memorizing lines, especially Japanese ones. I can’t say I really enjoy it.

You have stated that you have made a lot of super 8 films when you were young, so it seems to me that you always wanted to become a filmmaker. How hard was the path towards fulfilling that dream and are you satisfied by what you have accomplished so far?

It’s not so much wanting to be a filmmaker than just wanting to make things. Even when I direct I don’t think of myself as a director but more like a guy making something, hopefully something interesting. Recently I’ve put directing on hold because, honestly, it’s more trouble than it’s worth. Almost all the directors I know are depressed over the state of filmmaking in Japan. There is no money to do anything interesting. When there is money they are forced to use idol actors who are basically walking mannequins. As someone who doesn’t want to do anything half-assed, I am kind of in thinking mode over how to do something I don’t have to make excuses for later. But all things considered, I’m happy about how three of my films came out: “The iDol”, “Bringing Godzilla Down to Size”, and “New Neighbor”. But I can’t help wondering how they would have come out if I had had more resources. 

How is the experience of a foreigner making movies in Japan? Is it easier to make a movie in Japan than in other countries?

I think it’s easy to make movies anywhere. I mean, you can shoot a movie with your phone! But most are junk and not worth watching. To make a film with proper lighting, sound, acting, scoring, and making a set where people aren’t wishing you dead by the end of shooting, that’s a challenge anywhere. There seems to be a growing base of non-Japanese making films in Japan, but I don’t see them on the sets as they are shooting in their foreigner bubble. Honestly, I don’t think non-Japanese can handle the grueling conditions of a Japanese set. I don’t mean being an actor, but being staff. However, there are a few who do actual things within the industry here, but not as many as you’d expect. 

I believe my experience to be fairly unique. I’ve been here a long time and when I got into the film world here there were even less foreigners in Japan, a lot less. I also don’t think people here think of me a foreigner, although often during shooting director Nishimura will yell out, “Where’s that damned foreigner?!” My writing for the movie magazine Eiga Hiho has increased my domestic profile considerably too.

Which are your most important influences, as a director?

It would be George Romero. Ever since I learned of him in the early ‘70s I have been fascinated by his socialistic way of working. When I do my own films I try to evoke the Romero way and how he sees himself as a part of a group and not the set dictator. When I worked with Romero I was happy that he confirmed all the suspicions I had of how he operates. He remains the person I most admire in the world. 

How important was the fact of your first film, The iDol, being in a double feature screening with Death Note and how did that came about?

Honestly, it wasn’t that important! It’s not like anyone kicked my door down to distribute it afterward. I guess this is my biggest flaw. I just don’t like business in anyway and I’m not very good at selling myself. But the show of “The iDol” and “Death Note” in Vancouver was a lot of fun. 

What are the technical differences between making a documentary and a feature film?

Technically they are similar. Like a feature film, a documentary needs lighting, good sound, special effects (graphics), original music, and solid editing. They only real difference is that when shooting a documentary you don’t really know what you’re going to get from the people you’re interviewing or from the location you’re visiting. When I made “Bringing Godzilla Down to Size” I stressed to the staff the idea that it wasn’t a documentary, but a narrative film. I hate documentaries where it’s just people sitting around talking. Sure, interviewing is a part of documentaries, but it’s important to find ways to turn it into something visual. This is why I had people demonstrate their skills and not just talk about them.

How complex is the making of English subtitles from the Japanese language?

It is very complex, more so than you would think. Most people think translating is a process of swapping a word in one language with that of another. In languages that are similar culturally and grammatically it might be easier, but Japanese and English are extremely dissimilar languages. 

If you want proof, drop Japanese text into Google translate and see what comes out. More often than not it will spit out gibberish. Because of how different Japanese and English is, I view translating as creative writing. I use the Japanese as a guide for the English text and rely on my understanding of both cultures to make a film that is assessable to people who know nothing about Japan. 

Yoshihiro Nishimura is one of my favorite directors and you have cooperated repeatedly with him. How is the experience of working with him, in all these splatter movies?

Nishimura is kind of an enigma. I admire a lot of things about him and I’ve learned a lot from working with him, but his sets are brutal. I was set photographer for Shusuke Kaneko’s “Danger Dolls” and the workday started at 7am and ended at 8pm. Nishimura’s start at 6am and end at 1am, or later. Every time I work with him I vow it will be the last time, but after the shoot is done and I’ve gotten some rest I feel differently. This isn’t just me. Everyone on the staff jokes this way. I share a love of stage blood and movie violence with Nishimura. I hate it in real life, but in film it’s fun. So, I always look forward to those Nishimura blood showers and getting covered in it.

You have exercised a number of roles in the production of a movie. Apart from filmmaker, which one do you enjoy the most?

As I like being on-set and working, I’m mostly interested in shooting set stills now. While I love subtitling, it’s really just deskwork far removed from the set. I like the speed of a Japanese set and knowing how to squeeze through the staff to get the shot. It’s a job that is more than just knowing how to use a camera. You need to know how to navigate the set – a Japanese set. The most frustrating thing is the lack of time. Quite often when I see a shot I think might be good as the main photo to represent a film I have about ten seconds to get it after the director calls cut. But I like having to be on alert from morning to night, although after 16 hours I start to drop off, which happened on the “The Ninja War of Torakage” set one night. We were going on 19 hours and I had sprained my foot a few days earlier. I was dead tired and in considerable physical pain. It took all my energy just to hold my camera over my head and snap blindly. The funny thing is, one of those shots is slated to be one of the main ones when the PR for the film begins. 

What are your professional plans for the future?

To get more paying work!

Seriously, my films “New Neighbor” and “The iDol” are scheduled to be released this year by the German company Midori Implus. I’m looking forward to that and hope that the people who see my film efforts can get some enjoyment out of them.