Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία ο αμερικανικός κινηματογράφος, από τον οποίο, κακά τα ψέματα, όλοι αρχίσαμε να αγαπάμε τις ταινίες, έχει ξεπέσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ταινίες όπως οι παλιές του Scorcese με τον De niro, τα αστυνομικά με τον Pacino, τα θρίλερ με τον Jack Nicholson, τα Godfather και ένα σωρό άλλες δεν έχουν βρει τις αντίστοιχες τους στον 21ο αιώνα.
Ιδιαίτερα τα προαναφερθέντα είδη είναι αυτά που πάσχουν και περισσότερο.Δηλαδή τα αστυνομικά, οι περιπέτειες με σοβαρή υπόθεση και τα θρίλερ. Δεν θα εξετάσω τα αίτια αυτής της πτώσης ποιότητας απλά θα πω ότι είναι κρίμα αυτό που συμβαίνει, αν σκεφτεί κανείς την τεχνογνωσία και τα χρήματα που διαθέτουν οι μεγάλες εταιρίες παραγωγής του Hollywood.
Το κενό όμως αυτό έρχονται να καλύψουν στον παγκόσμιο κινηματογράφο ταινίες από την Ασία. Την αρχή έκαναν οι κινεζικές παραγωγές,η για να ακριβολογούμε του Hong Kong, οι οποίες εδώ και αρκετά χρόνια έχουν βρει διέξοδο στην Αμερική, συνέχισαν οι Ιαπωνικές και σιγά σιγά εμφανίζονται στο προσκήνιο και οι κορεατικές με τις ταϊλανδέζικες. Και ο καθένας στον τομέα του. Η Κίνα στα αστυνομικά, τις περιπέτειες και των πολεμικών τεχνών, η Ιαπωνία στα θρίλερ, τα splatter και των πολεμικών τεχνών( σε μικρότερο βαθμό βέβαια από την Κίνα), η Κορέα στα θρίλερ και η Ταϊλάνδη των πολεμικών τεχνών.Κοινωνικά βγαίνουν επίσης πολλά από τις 3 πρώτες χώρες κυρίως αλλά δεδομένου των βασικών διαφορών των δυτικών με των ανατολικών η σύγκλιση είναι εκ προοιμίου δύσκολη, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις( βλ. Departures). Και κωμωδίες βγαίνουν αρκετές, αλλά εκεί προτιμώ τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, μιας και το ασιατικό χιούμορ δε με εκφράζει καθόλου. Οφείλω όμως να ομολογήσω για μια φορά ακόμα πως οι κωμωδίες είναι το είδος ταινιών που μου αρέσει λιγότερο.
Κλείνοντας αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι όποιος είναι διατεθειμένος να ξεκολλήσει από αυτά που του πασσάρει το Hollywood, ας ρίξει μια ματιά προς την Ασία, όπου και θα ανακαλύψει πραγματικά διαμάντια.
Σημ.( Προς θεού δεν θέλω να απαξιώσω στο σύνολο του τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Παραγωγές βγαίνουν ακόμα πολύ καλές, αλλά τουλάχιστον όσο αναφορά το mainstream, έχει επέλθει ο κορεσμός και η παρακμή.)